dinsdag 20 december 2016

Kerstborrel

Er waren weer speeches, er was slechte muziek, er waren borrelnootjes en er was alcohol.
Dit jaar hadden ze catering ingehuurd. Er waren statafels. Naast borrelnootjes waren er sjieke hapjes. En champagne, maar dat was van de aio's die probeerden de jury voor 'best versierde kerst-kamer' om te kopen.
Om 6 uur werden de statafels leeggeruimd door dames in catering-uniform en de flessen alcohol weer op het rolkarretje gezet.
De hapjes, waarvan niet duidelijk was of er vlees of vis inzat, en waarbij niemand de samenhang (van wortelflintertjes, nootjes, kappertjes en pijnboompitjes) kon ontdekken, werden ook weggehaald.

Op de gang had de geur van waxinelichtjes ontbroken. Maar bovenal was er nooit de doordringende geur van komkommer geweest, gesneden door de mensen van het secretariaat, in de kleine vergaderkamer, vanaf 10 uur 's ochtends. Als voorbode van iets teveel alcohol in de gang naast de printer, en persoonlijke gesprekken met de jongens van de ICT, en stokbrood met brie van de Aldi.

Kneuterigheid is een voorwaarde voor goeie kerstborrels.

woensdag 19 oktober 2016

Scherven//opbouwen

In een verhit gesprek beet ik hem toe: 'Ik weet prima wie ik ben!'. 'Nee,' zei hij, 'dat weet je niet volgens mij'.

We kunnen heel veel dingen in het leven kiezen, en ookal maken we in het begin vaak niet de optimale keuzes, we worden juist door onze keuzes volwassen. We leren van onze fouten, we evalueren wat er goed ging en wat niet, we groeien, we kalmeren. We worden volwassen.

In een wirwar aan keuzes en gesprekken over de emoties die daarbij komen kijken, werd me vandaag gevraagd: 'Waarom hield je van hem?' En ik wist het niet. 'Het was oppervlakkig, we deelden oppervlakkige dingen.' 'Zoals wat?' En ik herinnerde me hoe ik op een avond een foto naar die geliefde appte, van de gevel en het dak van een monumentale boerderij, ergens midden in Overijssel. Ik schaamde me bijna, tegenover diegene die meer weg is dan thuis, op de meest bijzondere plekken, komt, op zowat alle continenten binnen een jaar tijd. En hoe stil en verbaasd ik was toen ik terugkreeg 'Wow, wat een coole oude boerderij, echt gaaf!'.
Ik weet steeds beter wie ik ben, en wat ik niet wil veranderen, is de verwondering die ik kan ervaren. Ik word geraakt als iemand mijn verwondering deelt, als ik de glinstering zie of voel bij de ander die ik ook voel als ik iets mooi vind. Mijn bijzondere ervaringen zijn vaak visueel, en iemand met wie ik dat kan delen krijgt snel een plaatsje in mijn hart (getverdemme wat een cliché-zin, heeft iemand hier iets beters voor? Einde van deze dienstmededeling). Mijn gesprekpartner hoorde me aan, en onderbrak me uiteindelijk: 'Dat is dus niet oppervlakkig, dat klinkt best diep'.

Me laten raken door zintuigelijke ervaringen, en degenen met wie ik mijn gevoel daarover kan delen koesteren. Kinderlijk enthousiasme, oprechte passie voor directe, simpele ervaringen. Ik weet heel zeker dat deze scherf thuishoort in mijn bouwwerk.





Ik ben mijn therapeut soms best dankbaar.

vrijdag 9 september 2016

Fool

Je ruikt nog steeds naar chocolade
en stuurt me foto's vol met licht.
Zolang we over wolken praten
is mijn hart nog open & zijn mijn ogen dicht.

maandag 13 juni 2016

Geloof, hoop, enzovoort

We hadden een liedje samen, P. en ik.

'Niemand [...] zei hij - [...] er is niemand zoals wij.'
- Eva de Roovere

Ik geloofde in P.
Ik geloofde net zo in K., en eindeloos in L.
En nu geloof ik in jou.
Ik geloof elke keer weer blindelings in de liefde.

vrijdag 11 januari 2013

gedichten

Mijn kleine mama, sinds een aantal maanden voornamelijk fulltime hartpatiënt, wilde van mij wel de link hebben naar het wetenschappelijk artikel dat ik had gevonden; geschreven door onder andere haar voormalig oncoloog en handelende over precies dat wat onlangs bij haar is gediagnosticeerd: cardiotoxiciteit na behandeling voor Hodgkin.

Zo gezegd, zo gedaan, na het telefoongesprek het artikel tevoorschijn geGoogled en de link doorgestuurd; de .pdf was bereikbaar zonder wachtwoorden of speciale toestemmingen.

Zojuist kreeg ik een mailtje terug, met hartelijke dank voor de link en de opmerking dat het onderzoek nog steeds liep, iets wat inderdaad ook uit het artikel blijkt; het gaat om een longitudinale cohort studie naar het beloop van Hodgkin en ook de genezing en risicofactoren op de lange termijn, volgens mij hebben ze mijn moeder al eens eerder als deelnemer gevraagd.
Mijn moeder merkte in haar mail echter voornamelijk het volgende op:
"Maar..... [de oncoloog] heeft ook gedichten geschreven! Daar ga ik eerst eens wat mee doen."

Ondergetekende komt voorlopig niet meer bij. 

donderdag 31 mei 2012

Gewoon een maand in Montreal

In de afgelopen maand in Montreal hadden we:

 * Les casseroles en cours (potten&pannen demonstraties, elke avond vanaf 20.00u. Daadwerkelijk gezien: klokke acht opent een duifgrijs echtpaar de deur en slaat elk met pollepel op een pan, staande bovenaan de trap de tuin in).

 

* een tornado-waarschuwing:



* breilessen en kostuum-verstel-middagen (nouja, ik had die :P ), aangezien volgende week zaterdag onze 'year-endshow' is met Bokréta! Foto's volgen, ik dans 'slechts' twee dansen mee (een meisjesdans -Bödi Kárikázo- en Gyimes -Transylvaans in jaren '70 outfit, hoewel ik wel een van de weinigen ben met tenminste 1 traditioneel kostuumonderdeel, een HELE scratchy wollen kokerrok).







 * Veillée; een traditionele Quebecois dansavond; van je do-si-do en main à droite in het Frans, aangevuld met tapdans (hier gigue genoemd) door de stoere zeldzame vrouwelijke 'calleur'. Voor foto's, zie Feestboek!










* Een tropische regenbui waardoor de kelder van de ene collega, de badkamer van de andere collega en alle metrostations Downtown onderliepen en de potholes in de wegen een stuk groter waren toen ik naar huis liep. Het potten&pannen protest ging die avond wel gewoon door :) .

* Een moordenaar. Een enge. Woonde bij mij om de hoek kennelijk. Ik kon het niet helpen, maar ik begon me toch af te vragen of die nieuwe huisgenoot, geïnstalleerd enige dagen terug door mijn vreemde huisgenoot ('Jefferson is staying in my room, he is a friend.' las het papiertje....fijn, kan Jefferson dan alsjeblieft buiten gaan roken?), niet stiekem de enge moordenaar is.....

Altijd wat, hier in Montreal!

woensdag 16 mei 2012

Hormonen

Gisteren heb ik bijna een student gewurgd.
Deze jongeman 'woont' aan het bureau naast mij, en bedoelt het niet kwaad, maar af en toe worden zijn constante 'Floor, I have a question, in the Netherlands....' etc. me teveel. Verder heeft deze bachelor-student van een jaar of 20 de hatelijke gewoonte om de deur dicht te willen. De deur, van een hok dat we momenteel met zijn drieën delen en waar bovendien geen raam in zit. Wel airco, dat wel, maar ik word binnen 5 minuten gillend gek van de doffe stilte die valt als de deur ook nog eens dicht moet. Bovendien zit de deur doorgaans op slot als hij dichtzit, dus ik kan 's ochtends vaak mijn kantoor niet in zonder eerst moeilijk naar mijn sleutels te moeten graaien, terwijl er binnen gewoon twee mensen zitten. Studenten. Waarvan voornoemd heerschap als bachelor-student wat mij betreft veruit het laagst in rang is!
Ik heb hem echter niet gewurgd en nadat de ergste buikkrampen waren gezakt heb ik nog even vriendelijk met hem gebabbeld.
Vanmorgen zat de deur niet op slot maar kon ik zo naar binnen. Ach gos.

Andere dingen die door mijn hormonen nog irritanter lijken dan normaal: supermarktprijzen. Niet irritant maar opvallend ten eerste is de prijs van de humus in mijn zojuist-ontdekte andere-supermarkt-om-de-hoek. Sinds afgelopen weekend let ik iets meer op kosher-nietkosher, just for the fun of it. We logeerden afgelopen weekend namelijk bij kennissen die joods zijn, we mochten zelfs shabbat-lunch mee-eten (en zijn verder sowieso enorm verwend met lekker eten en geweldige gastvrijheid. Behalve dat ben ik verliefd op Boston, dus als nog iemand een baantje weet....), en zij hebben een kosher huishouden. Nou wonen bij mij in de buurt aardig wat joden, dus liep ik gisteravond eerst door een enorm grote koshere afdeling vooraleer ik bij de rest van de supermarkt aanbelandde. Verbazingwekkend feit: de koshere humus kost ongeveer 1/3e van mijn niet-koshere vaste merk. Hah. Doe mij maar kosher dan!
Wel irritant: waarom zijn tampons hier verdorie ongeveer dubbel zo duur als in NL? Serieus, 10 dollar is niet een normale prijs voor 40 stukjes katoen met een touwtje! >.<

Meer hormonen: grrrr@die lui hier die tijdens het superinteressante praatje van een superinteressante dame uit Berlijn (hoe oneerlijk is het dat sommige superslimme en interessante wetenschappers ook nog eens bloedmooi zijn? :S) GAAN ZITTEN ETEN? Werkelijk, ik werd al zo ongelukkig van mijn collegae die om kwart over 11 binnenwalsen met een bord kantine-spaghetti dat ruikt alsof het al een week in de gaarbak heeft gelegen (cue morning-sickness; NEE ik kan onmogelijk zwanger zijn, geloof me). Alsof ze Frans zijn kwamen ze dus vandaag allemaal minstens (maar zeker niet maximaal!) 10 minuten te laat binnenzeilen, er gingen tenminste 3 bekers melk om en er vielen een aantal dienbladen tijdens het praatje - en dat bovenop de standaard weekend/patient-besprekingen en een enkele rinkelende telefoon. Quebecois: jullie zijn niet Frans, je hóeft je dus ook niet zo te gedragen. Dank u.

Hormonen spelen me ook parten in omgaan met mensen die eh...laten we zeggen....wat minder geïnteresseerd zijn in de mensen om hen heen en vooral doen waar ze zelf zin in hebben. Kortom, ik loop me op te vreten en zelfs weer een beetje ruzie te schoppen als ik me gepasseerd voel of gekoeioneerd. Gelukkig heb ik mezelf gedwongen geen hate-mail eruit te doen, en wat betreft de dansgroep: adem in, adem uit, geniet van het moment en ga niet als een kleuter perse op het podium willen stralen (maarmaarmaar, pretty costumes!).

Gelukkig heb ik zojuist wel bedacht wat ik wil doen voor mijn post-doc (hahahahahahahahaha if ever....), en die hormonen, die zakken wel weer.